მოგონებები

ნათელა  ნადარეიშვილი

 * * *

1954 წელია. ლექციებს ვკითხულობ დასავლეთ ევროპის ენებისა და ლირეტატურის ფაკულტეტზე. უნივერსიტეტის რექტორმა ნიკო კეცხოველმა დამიბარა და მითხრა:

- პიონერები შეხვედრას უწყობენ გალაკტიონ ტაბიძეს. შენ, როგორც უნივერსიტეტის წარმომადგენელი, უნდა ეახლო პოეტს და �არტოს� ბაღში მანქანით მიიყვანო.

ავტომანქანა მარჯანიშვილის ქუჩაზე, გალაკტიონის სახლს მიუახლოვდა. მძღოლი სადარბაზოში შევიდა და ცოტა ხანში გალაკტიონიც გამოჩნდა. სუნთქვაშეკრული შევცქერი. მოდის ახოვანი, ბუმბერაზი, ჩაფიქრებული, ღიმილიანი. ხავერდის პიჯაკი აცვია, ჰალსტუხი უკეთია, იღლიაში �პაპკა� აქვს. მძღოლმა მანქანის წინა კარი გამოუღო. მე უკან ვზივარ.

�არტოს� ბაღთან მალევე მივედით. გალაკტიონმა მეოთხე რიგში ისურვა დაბრძანება. ახლა უკვე მის გვერდით აღმოვჩნდი.

ზეიმი დაიწყო. აფრიალებენ პიონერები წითელ ყელსახვევებს და გაიძახიან: �გაუმარჯოს გალაკტიონ ტაბიძეს! გაუმარჯოს გალაკტიონ