წიწამურში რომ მოკლეს ილია

წიწამურში რომ მოკლეს ილია,

მაშინ ეპოქა დათავდა დიდი,

ძველი სიმღერა და იდილია,

ფანტასტიური გამოჩნდა ხიდი.

მოჰქონდათ წინათ პასტორალები,

ბაღთა მნათობით გადამთოვრება,

როგორ ოხრავენ მთაზე ქალები,

რა მშვიდი  იყო მათი ცხოვრება.

დრო იყო:ომის აუსახველი.

დღეებს იმედი  ესაკილება,

რა მძლავრად ქუხდა მათი სახელი,

რა დიდი  იყო  მათი  დიდება.

დადგა ცხრაას რვა, ახალი  ლანდი

ჩემთვის სიზმრებში უცნობია ჯერ

ახალი წვიმა,ქარიმ,�დალანდ�

და მთელი ხანა წიგნის:Crane aux flurs¨.

დგება შემოდგომა
 

გუგუნებს ალი მხიარულ ბუხრის,
მაფიქრებს ალი და ვწვავ წერილებს,
კიდევ ედება გედები მწუხრის
გედებს ცეცხლისკენ გადაღერილებს.

რაც უფრო შორს ხარ, ძვირფასო დროო.
უფრო სავსეა გზა ამ გედებით,
და სიყვარული, ვით ვატერლოო,
მოფენილია ამ იმედებით.

სხვა მხარეები უხსოვარ ხნიდან
მაწვალებს, მათრობს და მეფერება.
თვით სამარემდე მათ ლანდს მივიტან,
რადგან ვერ ვპოვე ბედნიერება.

სულ ერთი არის: ღვინით, ან ქალით,
ან ყვავილებით - გაქრნენ ვნებები.
შუბლზე გადვისვამ ხელებს კანკალით,
რომ გაიფანტონ მოგონებები.